J.R.R. Tolkien, Narqelion (ok. 1915)

01.11.13, 09:23, dodany przez Galadhorn

Narqelion (‚Jesień’) to pierwszy znany wiersz J.R.R. Tolkiena w jego artystycznym języku Elfów (we wczesnej formie języka quenya). Najstarszy rękopis z tym wierszem opatrzony jest dwiema datami: listopad 1915 oraz marzec 1916. Najprawdopodobniej powstał on właśnie wtedy. Cztery wersy z tego wiersza opublikował po raz pierwszy (źle przepisane) Humphrey Carpenter w swojej J.R.R. Tolkien: A Biography. Cały wiersz znalazł się wpierw w piśmie Tolkien Society, Mythlore nr 56 z 1988 r. Dołączono do niego analizę, której dokonał Paul Nolan Hyde. Następny reprint Narqelionu ukazał się w amerykańskim Vinyar Tengwar nr 6 i potem w Vinyar Tengwar nr 12 z tłumaczeniem Paula Nolana Hyde’a i opisem Jorge Quiñoneza. Potem doszło do kolejnej publikacji, tym razem w piśmie Parma Eldalamberon z 1990 r. (pod redakcją Patricka H. Wynne’a oraz Christophera Gilsona), zaś najpełniejsza analiza wiersza (Ch. Gilsona), oparta na pełnej naszej wiedzy o tej wczesnej formie języka quenya (nazywanego wtedy eldarissa lub qenya) znalazła się w Vinyar Tengwar nr 40.

Poniżej przedstawiamy sam wiersz oraz jego tłumaczenie autorstwa Joanny „Adaneth” Drzewowskiej (z Simbelmynë nr 22).

NARQELION
J.R.R. Tolkien

N·alalmino lalantila
Ne·súme lasser pínea
Ve sangar voro úmeai
Oïkta rámavoite malinai.

Ai lintulind(ov)a Lasselanta
Piliningwe súyer nallar qanta
Kuluvai ya karnevalinar
V’ematte sinqi Eldamar.

San rotser simpetalla pinqe,
Súlimarya sildai, hiswa timpe
San sirilla ter i·aldar:
Lilta lie noldorinwa
Ómalingwe lir’ amaldar
Sinqitalla laiqaninwa.

N·alalmino hyá lanta lasse
Torwa pior má tarasse:
Tukalla sangar úmeai
Oïkta rámavoite karneambarai.

Ai lindórea Lasselanta
Nierme mintya náre qanta.

* * *

NARQELION
Tłumaczyła Joanna „Adaneth” Drzewowska

A z drzewa wiązu raz po raz
maleńkie listki zrywa wiatr,
jakby gromadę porwał w lot
ptaków – ich skrzydła złotem lśnią.

Jaskółek pełna wczesna jesień
poprzez powietrza piórka niesie:
złoto i czerwień, rudy brąz
jak Eldamaru skarby są.

Wtedy fujarek elfich granie
tonem perłowym, dżdżem i mgłami
pośród drzew przepływa lekko.
I roztańczy się lud Gnomów
przepełniony cichą pieśnią
blasków błękitnozielonych.

A z drzewa wiązu liść opada
i głóg ciemnieje już od jagód
– wabi skrzydlatych ptaków ptaków chór,
gromady strojne w czerwień piór.

O, rozśpiewana w smutku jesień
gorycz na pamięć mi przyniesie.

Kategorie wpisu: Lingwistyka, Utwory Tolkiena