Hobbit: Pustkowie Smauga – recenzja

14.12.13, 15:15, dodany przez Telperion

Nie za bardzo wiem jak zacząć recenzję, bardziej chyba będzie pasował zwrot – pierwsze wrażenia. Od wczoraj zastanawiam się, jak podsumować Pustkowie Smauga, w jaki sposób można opisać w kilku zdaniach wrażenia i emocje z tego trzygodzinnego seansu. Po pierwsze, trzeba rozgraniczyć dwie rzeczy – i patrzeć na nie z dwóch różnych perspektyw – filmu i adaptacji.

Gdybym miał przedstawić to w formie graficznej, chyba najbardziej pasowałby taki opis:

Wyobraźcie sobie, że w oddali widzicie drzewo, wygląda ono pięknie i zdrowo, zaintrygowani zbliżacie się do niego powoli. Im bliżej jesteście, tym bardziej przekonujecie się, że to kolos, prawdziwy olbrzym. Drzewo wygląda dostojnie, jego główny pień jest prosty i smukły, korzenie są pokręcone, potężne i macie to poczucie, że sięgają bardzo głęboko. Drzewo jest piękne. Kiedy zbliżacie się jeszcze bardziej, by je dotknąć, okazuje się, że drzewo jest jeszcze większe, a na pniu i gałęziach znajdujecie jakieś dziwne przebarwienia, narosty, dziwacznie przeszczepione gałęzie i sęki. Nie jest to rodzaj choroby, czy złośliwości, uświadamiacie sobie, że to ktoś z zachwytu nad drzewem chciał je ubarwić, sprawić, by było atrakcyjniejsze, ciekawsze, kolorowe – bajeczne. Nie szpeci to drzewa, ale Wy wyraźnie widzicie, jak niedoskonałe są próby upiększenia tego, co piękne. Drzewo jest pierwotne, wszystko co było do niego dodane by je poprawić czy uatrakcyjnić, nie może dorównać pięknu i prostocie jego istnienia. Kiedy odejdziecie od drzewa wystarczająco daleko, przekonacie się, że to tylko drzewo…

Pień filmu i jego główną strukturę uważam za udaną, wręcz świetną, (choć wszystko jest w rozmiarach XXXXL) ale wątki poboczne (te narosty i przebarwienia), czy celowo dodane elementy po prostu nie dają sobie rady z geniuszem samej pierwotnej historii o krasnoludach, Bilbo Bagginsie i Smaugu.

Poniżej opiszę pokrótce główne gałęzie drzewa. Nie czytajcie, jeśli chcecie się na nie sami wspinać…

Film oglądaliśmy w tej samej sali kinowej, w której rok temu wraz z Galadhornem widzieliśmy pierwszą część filmowej trylogii. Pod względem technicznym miałem wrażenie, że technologia 48 klatek zastała chyba jeszcze jakoś dopracowana. Od początku filmu wydawało mi się, że obraz wygląda lepiej niż w pierwszej części. Może filmowcy mieli więcej czasu żeby dopracować każdy szczegół.

To nie niespodzianka, że film można podzielić na rozdziały – Beorn, Mirkwood, Esgaroth (Lake-Town), Samotną Górę i oddzielny rozdział dla Smauga. Oczywiście jest jeszcze przeplatanka fabuły z siłami zła w roli głównej.

Wszystkie lokacje są niesamowite, jak wspomniałem we wstępie i co znamy z pierwszej części filmu, w rozmiarach olbrzymich.

Beorn ****

To nie mój Beorn, mimo to przyznaję, że jego forma niedźwiedzia jest wspaniała, podobnie jak jego dom. Nie gościmy u niego jednak zbyt długo, mam jednak przeczucie, iż  zawitamy tam na dłużej w rozszerzonej wersji filmu. Mikael Persbrandt jest fantastyczny w roli smutnego samotnika, o północno-wschodnim akcencie i niskim głosie. W formie człowieka jest spokojny i gościnny,  jednak pomaga krasnoludom tylko dlatego, że bardziej nienawidzi orków. Nie jestem przekonany co do kreacji, jednak w filmie wypadł lepiej niż się spodziewałem.

Mirkwood ****

Ten mroczny las to artystyczny plac zabaw Johna Howe i Alana Lee, przepuszczony przez generator panów od efektów specjalnych. W wersji 3D HFR (48 klatek) powala z nóg, to naprawdę Mroczna Puszcza. Ten fragment jest bardzo książkowy. W końcu jednak okazuje się, że pająki to nie było jedyne utrapienie kompanii Thorina Dębowej Tarczy. Thranduil, pojmał krasnoludy i uwięził je. W tym fragmencie dowiadujemy się więcej o stosunkach i historii między tymi plemionami. Również w tym momencie poznajemy Tauriel, ocenę tej postaci pozostawię Wam. Evangeline Lilly walczy z zapalczywością i umiejętnościami równymi Legolasowi. Stara się jak może byśmy ją polubili, jest głosem widza w tym filmie, dlatego zapewne będzie przez wielu lubiana. Trudno odrzucić bohater, z którym się utożsamiamy, Peter Jackson wszystko przemyślał… Dodam jeszcze tylko, że aż trudno w to uwierzyć ale krasnoludy to nieźli flirciarze…  Spływ beczkami to kolejny popis ekipy od efektów specjalnych i kaskaderskich wyczynów elfów.

Esgaroth****

Fantastyczna rekonstrukcja Miasta na Jeziorze, niesamowity klimat i scenografia. Obie kluczowe postaci z tego miasta, Bard (Luke Evans) i zarządca (Stephen Fry) wypadają rewelacyjnie. Miejsce przepełnione jest ciekawymi zaułkami i bogactwem szczegółów. Poza budzącym kontrowersje przybyciem krasnoludów, miasto uwikłane jest w polityczne utarczki. Nie chcę Wam wszystkiego zdradzać, ale nie spodziewajcie się rozwiązań książkowych. Dotyczy to generalnie wszystkich wspomnianych wyżej wydarzeń i miejsc. Nieustannie przypomina się nam, że to mimo wszystko film na „podstawie” Hobbita.

Samotna Góra *****

Wyobraźnia Alana Lee i Johna Howe, są jednak wielkim wizualnym silnikiem tego projektu. Widzimy rzeczy i miejsca, których nasza wyobraźnia po prostu nie jest w stanie wygenerować (przynajmniej moja). Oczywiście wszytko jest wielgachne, majestatyczne i dopracowane do najmniejszego szczegółu. Odnalezienie ukrytych drzwi zabiera kompanii Thorina nieco czasu ale w końcu marzenie i plan krasnoludów spełnia się. Są w środku Samotnej Góry w swoim domu,  tylko co dalej? No właśnie, co dalej…

Smaug****

Smok jest kolosalny, jak wszystko w tym filmie, jego głos – którego użyczył mu Benedict Cumberbatch – jest wspaniale dopasowany do jego smoczego charakteru. Rozmowa z Bilbem jest, podobnie jak scena zagadek z Gollumem w pierwszej części, bardzo książkowa. Mamy okazję nacieszyć się smokiem. Ogrom bogactw i kosztowności ukrytej w korytarzach i holach Ereboru jest niewyobrażalny. Zabawa w kotka i myszkę, a może raczej w smoka i krasnoluda trwa jakiś czas.

Siły zła *****

Jest Azog, poznajemy jego uroczego synka o imieniu Bolg. Podobny jest do tatusia, tylko nie taki przystojny. Osobiście dla mnie całe to polowanie na krasnoludy i Thorina pełne jest dziur. Wiadomo, że ostateczne walka odbędzie się podczas Bitwy Pięciu Armii, niestety przez cały film (pierwszy i drugi) musimy oglądać te ohydne gęby, by przekonać się w zaskoczeniu, że i tym razem nie udało im się dopaść ofiary. A byli już o włos. Bez sensu, cała fabuła zachwiana jest przez to polowanie. To jeden z tych sęków o których pisałem we wstępie. Jednocześnie sprawy w Dol Guldur pełne mroku próbuje wyjaśnić Gandalf… (bardzo ciekawe)

Podsumowanie

Film jest pod wieloma względami o wiele lepszy niż pierwsza część, mroczniejszy, poważniejszy, choć nie pozbawiony humoru. Gra aktorska głównych postaci naprawdę zasługuje na pochwałę, nie ma słabych kreacji aktorskich w tym filmie. Podobnie jak w pierwszej części najciekawiej gra Freeman, McKellen, Stott (Balin). Momentami fabuła ugina się pod ciężarem naniesionych przez Jacksona zmian. Pewne wydarzenia i ich kolejność zostaje wypatrzona tylko po, to by naniesione nowe wątki miały rację bytu. Pisałem o tym wcześniej, te fragmenty wydają się tak sztuczne, że wyraźnie odstają od książkowej fabuły, jak łuszcząca się kora drzewa. Mimo to film jest przyjemny do oglądania i pień główny jest mocny, nie wydaje się również zbyt długi. Ścieżka dźwiękowa dopełnia pięknie film, miejscami mroczna, czasami smutna i tylko momentami jak przebłysk słońca radosna. W filmie mnóstwo jest języków elfów, bogate sięgające w głąb legendarium szczegóły wypełniają filmową przestrzeń.

Film mimo WIELU zmian, mimo wszytko uznaję za udany.

Kategorie wpisu: Adaptacje tolkienowskie, Filmy: Hobbit i WP, Recenzje, Wydarzenia